... Σε μια Αθήνα που μοιάζει να μην τα σηκώνει φέτος τα Χριστούγεννα. Αγγαρεία. Με το στανιό την στόλισαν, αν είναι στολισμοί αυτοί στην πλατεία Συντάγματος, η ξεφτίλα η ίδια, ντροπή, καλύτερα τίποτα παρά αυτό, το νιώθει και η ίδια η πόλη, αφήστε με ήσυχη, είμαι πληγωμένη, τι μου ρίχνετε αυτούς τους γελοίους στολισμούς στη δαρμένη μου πλάτη; Ποιον θέλετε να ξεγελάσουμε παρεά; Μη με ξεφτιλίζετε άλλο. Λίγη ανθρωπιά επιτέλους.
Περπάτησα πολύ στην Αθήνα αυτές τις μέρες αδείας και αργίας. Αλίμονο, όχι για ψώνια, για να δω αγαπημένα πρόσωπα, για να αφιερώσω χρόνο και να δώσω χώρο σε ανθρώπους που δεν ξεπετιούνται με έναν καφέ, με ανθρώπους με τους οποίους η περιπλάνηση μέσα στην πόλη είναι και περιπλάνηση στη μνήμη και στην ψυχή, μέρες που πέρασαν με ρυθμούς που δίνουν χρόνο στο μυαλό να επεξεργαστεί, να συνειδητοποιήσει, να κάνει καινούριες συνάψεις. Μέρες που γίνονταν νύχτες, που κρατούσαν μέχρι τα χαράματα.
Η Αθήνα, με τον μοναχικό αρουραίο να φωτίζεται από το φως του δρόμου, σε μια άδεια Αθηνάς, ανήμερα Χριστούγεννα. Η Αθήνα, με τη μυρωδιά του ωμού κρέατος και τους φιλικούς κρεοπώλεις με τις ματωμένες ποδιές στην Βαρβάκειο. Η Αθήνα, με τα μπρελόκ του Παπαδόπουλου και της Χρυσής Αυγής να κρέμονται ξεδιάντροπα από το καροτσάκι της λαϊκής.
Η Αθήνα, που κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά της Κιάφας, που κρατά στη μνήμη της τα από καιρό σβησμένα μηνύματα στην κολώνα του υπουργείου, η Αθήνα που παρόλη την εξαθλίωσή της, προσφέρει πάλι απλόχερα το σκηνικό για να ξεδιπλωθούν στους δρόμους της τα χρονικά ιστοριών αγάπης, πέρα από κάθε λογική, πέρα από κάθε προσδοκία, με μια μαγεία που δεν έχει καθόλου να κάνει με τα Χριστούγεννα, αλλά με την πίστη ότι δεν είμαστε τρελοί, υπάρχουν νήματα που μας συνδέουν με άλλους ανθρώπους, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Περπάτησα πολύ στην Αθήνα αυτές τις μέρες αδείας και αργίας. Αλίμονο, όχι για ψώνια, για να δω αγαπημένα πρόσωπα, για να αφιερώσω χρόνο και να δώσω χώρο σε ανθρώπους που δεν ξεπετιούνται με έναν καφέ, με ανθρώπους με τους οποίους η περιπλάνηση μέσα στην πόλη είναι και περιπλάνηση στη μνήμη και στην ψυχή, μέρες που πέρασαν με ρυθμούς που δίνουν χρόνο στο μυαλό να επεξεργαστεί, να συνειδητοποιήσει, να κάνει καινούριες συνάψεις. Μέρες που γίνονταν νύχτες, που κρατούσαν μέχρι τα χαράματα.
Η Αθήνα, με τον μοναχικό αρουραίο να φωτίζεται από το φως του δρόμου, σε μια άδεια Αθηνάς, ανήμερα Χριστούγεννα. Η Αθήνα, με τη μυρωδιά του ωμού κρέατος και τους φιλικούς κρεοπώλεις με τις ματωμένες ποδιές στην Βαρβάκειο. Η Αθήνα, με τα μπρελόκ του Παπαδόπουλου και της Χρυσής Αυγής να κρέμονται ξεδιάντροπα από το καροτσάκι της λαϊκής.
Η Αθήνα, που κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά της Κιάφας, που κρατά στη μνήμη της τα από καιρό σβησμένα μηνύματα στην κολώνα του υπουργείου, η Αθήνα που παρόλη την εξαθλίωσή της, προσφέρει πάλι απλόχερα το σκηνικό για να ξεδιπλωθούν στους δρόμους της τα χρονικά ιστοριών αγάπης, πέρα από κάθε λογική, πέρα από κάθε προσδοκία, με μια μαγεία που δεν έχει καθόλου να κάνει με τα Χριστούγεννα, αλλά με την πίστη ότι δεν είμαστε τρελοί, υπάρχουν νήματα που μας συνδέουν με άλλους ανθρώπους, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
